Binnenkijken bij het appartement van modeontwerper Jan Taminiau en zijn man Juan in Madrid

Het appartement van modeontwerper Jan Taminiau en zijn man Juan in Madrid is in constante ‘beweging’. ‘Na een maand of zes begint het te kriebelen en veranderen we de gehele indeling.’

'Ik weet niet of we dit ons eerste of tweede huis moeten noemen, want het ene moment zijn we meer in Baambrugge en het volgende moment meer hier, in Madrid.’ Aan het woord is Jan Taminiau, modeontwerper van Nederlandse bodem met een internationale klantenkring voor wie hij sinds jaar en dag de meest schitterende japonnen creëert. 

Toen hij zijn Spaanse man Juan acht jaar geleden leerde kennen, woonde deze al in het centraal gelegen appartement in Madrid. Lachend: ‘Volwassen mannen met bagage, hè? Ik had mijn fijne huis in Nederland, Juan het zijne in Spanje, en door de jaren heen is het allemaal één geworden en zijn onze twee werelden samengesmolten. En dat is ook nog een superleuk proces gebleken, omdat we beiden heel erg kunnen genieten van elkaars ‘ding’. Bovendien zijn we geen van beiden bang om onze huizen te veranderen. Sterker nog: we doen niets liever.’ 

Toen hij het Spaanse appartement voor het eerst betrad was Jan op slag gecharmeerd van de ruimte. Een opeenvolging van riante kamers, gezamenlijk zo’n vierhonderd vierkante meter, met grote ramen en een elegante houten vloer in visgraatmotief. ‘Door de mooie verhoudingen
en proporties van het huis voelde het meteen alsof ik erdoor werd omhelsd.’ Bovendien bleek al snel dat de woning een perfect canvas was om mee te spelen. ‘Het was door de opvallende grootte van de kamers makkelijk om ze een nieuwe functie te geven, iets waar we acht jaar geleden mee begonnen – en nooit meer mee gestopt zijn.’ 

En het betreft zeker geen keurig uitgestippeld of gepland geschuif met spullen en kunst, maar, aldus Jan, geheel spontane bevliegingen. ‘Dan zeg ik: Juan, zullen we alles wat in de salon staat vandaag naar de bibliotheek verhuizen, of andersom, en dat vrij consequent, zo’n beetje elke zes maanden. Het resultaat is dat je zo’n kamer vervolgens helemaal opnieuw beleeft. Als de eetkamer de zitkamer wordt, waardoor je er ineens ook langer zit, dan waardeer je de lichtval meer, zie je de kunstwerken vanuit een ander perspectief... Ja, daar worden we allebei heel erg blij van.’

Doelgericht op pad

De vorige bewoner van het appartement, dat deel uitmaakt van een typisch familiepand uit 1820, was een puissant rijke dame die haar kasten vol had hangen met haute couture. Jan: ‘Uit respect voor het verleden, maar ook omdat het er nog fantastisch uitzag, hebben we haar kasten intact gelaten.’ Hetzelfde geldt voor de schitterende badkamer in Verde Guatemala- en Carrara-marmer, met vergulde kranen in de vorm van zwanen. Jan: ‘Als je een badkamer nieuw zou laten maken, dan zou je misschien voor iets ingetogeners kiezen. Maar ik zou zo’n ‘tijdscapsule’ altijd koesteren, in de hoop dat de generaties na ons hetzelfde doen.’  

De moderne kunstwerken die overal door het huis staan en hangen zijn een duidelijke reflectie van Jans en Juans voorkeur voor stukken met een zekere diepgang. Ze reizen er stad en land voor af. Jan: ‘Ik heb altijd van kunst gehouden, maar Juan heeft een heel nieuwe wereld voor me geopend. Veilingen, kunstbeurzen: minstens twee keer per maand gaan we doelgericht op pad om onze verzameling uit te breiden. En het gaat eigenlijk nooit om werk dat alleen maar mooi is; het zijn allemaal stukken die je als het ware prikkelen tot een dialoog.’ 

Direct gefascineerd

‘Veel van het werk gaat over vrijheid, of het gebrek daaraan,’ legt Jan uit. ‘Neem het koperen object van Danh Vo dat sinds kort tegenover ons bed staat. We worden wakker en zien meteen dit indrukwekkende onderdeel van het Vrijheidsbeeld, een stuk van de geplooide rok, dat de kunstenaar op ware grootte in fragmenten opdeelde en per stuk verkocht. Ik was er meteen al door gefascineerd, maar toen ik las dat het werk symbool staat voor de fragiliteit van vrijheid, werd ik er helemaal door gepakt.’ Op de vraag of het aan de lopende band verplaatsen van kunstwerken niet leidt tot veel sporen op de prachtige witte wanden, schiet Jan in de lach. ‘We waren eerst van plan om de oude spijkers gewoon te laten zitten, als een soort aandenken aan voorafgaande rangschikkingen, maar uiteindelijk zijn we de gaten toch maar gewoon gaan stuken.’

Residence kan commissie verdienen met links op deze pagina, uiteraard selecteren wij alleen producten die wij zelf ook fantastisch vinden. Lees hier hoe dat werkt.

Dit artikel is gepubliceerd in Residence No. 09, 2022, verkrijgbaar online. Fotografie: Erea Azurmendi Federico & Reparaz / Tekst: Paola Van Dam