Een droomcombinatie in Lissabon
Het plan was een ecologisch hotel op het platteland te bouwen, maar acht jaar later zijn Elsa en Julien de trotse eigenaren van een schitterend appartement in de stad en een restaurant waar de internationale pers niet over uitgepraat raakt.
Vraag de gemiddelde Parijzenaar wat de beste plek ter wereld is, en hij of zij zal volmondig antwoorden met ‘Parijs’. Zo niet interieurontwerper Elsa Kikoïne en haar partner, de architect/entrepreneur Julien Labrousse. ‘Julien heeft er zijn kantoor, Studio Combo, en we gaan er vaak heen in verband met ons beider werk. We blijven natuurlijk door en door parisiens, maar we hadden wel zin in iets anders en Portugal stond bovenaan onze lijst.’ Elsa, een voormalige actrice, spreekt Engels met een charmant Frans accent en verontschuldigt zich wanneer ze niet meteen op een woord
komt.
Acht jaar geleden besloten zij en Julien om samen met hun twee kinderen, Lucio en Gabriela, een groot deel van hun tijd in Cabo Espichel door te brengen, een ruig natuurreservaat in het meest westelijke deel van Portugal. Julien en zijn broer hadden daar, op een half uur rijden van Lissabon, een omvangrijk stuk land gekocht met het plan er
een ecologisch hotel met tachtig duurzame en comfortabele hutten te bouwen, Etosoto, dat in 2026 opengaat. Elsa: ‘We vlogen eerst constant op en neer, maar op een gegeven moment heb je behoefte aan stabiliteit. De vergunningen lieten lang op zich wachten en omdat we toch ergens moesten wonen besloten we er een huis te kopen. Of beter: twee ruïnes. Die hebben we omgebouwd tot een volledig zelfvoorzienend pand, een experimenteel project dat resulteerde in een heerlijk buitenhuis waar we nog steeds veel lol van hebben.’
Een buitenhuis, want hoe mooi ze de ongerepte natuur, de oceaan, de eindeloze stranden met metershoge kliffen en bossen ook vonden; na een tijdje begon het te kriebelen. ‘Een prachtige ervaring, zowel voor ons als voor de kinderen. Maar we zijn nu eenmaal stadsmensen.’
Mix van culturen
En dus begonnen ze zes jaar geleden een zoektocht in de stad naar een leuk huurappartement. Elsa: ‘Dat viel ons enorm tegen. De huurprijzen bleken niet alleen erg hoog; we vonden niets mooi. Omdat we beiden een zeer uitgesproken smaak hebben besloten we uiteindelijk weer een bouwval te kopen, een totaal vervallen woning in Haussmann-achtige stijl, en er zelf iets moois te maken.’
Het ging om een appartement van 250 vierkante meter op de vierde verdieping in de Mártires da Pátria buurt, in het hart van Lissabon. ‘Het pand ligt op vijf minuten van de prachtige Jardim do Torel, een publieke tuin vol eeuwenoude bomen, en op een steenworp afstand van het Intendente metrostation. Het is een gezellige, levendige wijk met een mooie mix van culturen -je hoort er zowel Portugees als Indiaas en Italiaans- en er zijn tal van restaurantjes.’ Kortom, een spannend project met veel potentieel waarover Elsa de leiding nam. ‘Julien heeft me hierbij echt carte blanche gegeven en de restyling volledig aan mij overgelaten.’ Voor Elsa, die jarenlang op het kantoor van top-architect Fabrizio Casiraghi werkte, een klus naar haar hart. ‘Het was een appartement met een mooie basis, maar de kamers waren klein in verhouding tot de hoge plafonds. Daarom besloot ik verschillende wanden te laten slopen om grotere, lichtere ruimtes te creëren -zoals de woonkeuken- en de afgeleefde vloeren te vervangen door oude planken van eikenhout die we nog ergens hadden opgeslagen. Verder wilde ik het vooral leeg laten, met slechts een paar bijzondere meubels en objecten.’
Stadspaleis
En toen brak Covid uit. Lachend: ‘Ja, en dat niet alleen. Het werd nog gekker. Hetzelfde jaar vroeg een vriend ons mee te gaan naar de bezichtiging van een oud pand bij de rivier dat te koop stond.’ Het bleek om Palácio do Grilo te gaan, een leegstaand stadspaleis waar ooit hertog Pedro Henrique de Bragança Sousa Tavares Mascarenhas da Silva (1718-1761) resideerde. Elsa: ‘We waren overdonderd door de schoonheid ervan. Het lag op een plek, in een buurt die nu in opkomst is, waar je een dergelijk paleis totaal niet verwachten zou.’
Een eindeloos aantal ruimtes en zalen, waarvan sommige thematisch zoals de Venus- en China-kamer, met een prachtige tuin aan de achterzijde. ‘We waren euforisch. Een echte sleeping beauty, naar alle waarschijnlijkheid ontworpen door de beroemde architect Eugénio dos Santos en ooit bewoond door een illustere figuur die zo dol was op het geluid van krekels (grilo) dat hij ze veelvuldig in kooitjes hield en de insecten zelf in zijn tuin kweekte.’ Ze besloten een bod te doen en niet veel later waren ze ook de trotse eigenaren van een waar stadspaleis. ‘Toen hadden we opeens drie projecten.’ Gelukkig ging de bouw tijdens de pandemie in Portugal gewoon door, zodat er een moment was waarop Elsa en haar gezin besloten hun intrek te nemen in Palácio do Grilo, om het stof en puin van hun appartement te ontvluchten. Elsa: ‘Er was geen verwarming en de achterkleinzoon van de hertog, die het pand verkocht had, woonde er nog. Een aardige man die niet veel later, na een kort ziekbed, overleden is.’
Onvoorzien
Elsa en Julien realiseerden zich vanaf het moment dat ze Palácio do Grilo betraden dat het pand een bijzonder bestemmingsplan verdiende. Iets unieks op een manier die de architectuur en stijl van het gebouw zou vieren en een bezoek onvergetelijk zou maken. ‘Wat eigenlijk meteen in ons opkwam was het idee van een restaurant waar tijdens het eten artistieke performances zouden plaatsvinden, een combinatie die ons altijd al bij- zonder had geleken. Een zowel culturele als culinaire ervaring, gezeten in museale ruimtes met onverwachte gebeurtenissen, meubels en objecten.’ Ze vroegen de bevriende kunstenaar Olivier Urman een aantal sculpturale kunstwerken te maken die her en der werden opgesteld en trommelden een team van toneelspelers en dansers op, én een artistiek directeur om alles in goede banen te leiden. ‘Een Fransman die nu permanent in het Palácio do Grilo woont en samen met Julien een uitgebreid script schreef: het eten, het licht, de muziek, de acts... niets wordt aan het toeval overgelaten en alles is bedoeld om de gast te verrassen.’
De wereld van performances en theater ligt Julien en Elsa nauw aan het hart. Naast zijn werk als architect en meubelontwerper is Julien de eigenaar en manager van twee beroemde theaters in Parijs; Elysée Montmartre en Le Trianon, en Elsa acteerde in verschillende speelfilms.
Dus hoe onvoorzien het hele Palacio do Grilo-project ook was; ergens lijkt het of het allemaal zo had moeten zijn. Een gevoel dat nog eens versterkt werd toen Julien onverwachts op een klein notitieboekje van de hertog stuitte waarin deze zijn wens uiteenzette om van het pand ‘een droomplek te maken waar de ziel aan de werkelijkheid ontsnappen kan’. Feitelijk waren ze - drie eeuwen later - niet alleen bezig hun eigen droom te verwezenlijken, maar óók die van de onwettige spruit van koning Pedro II.
RESIDENCE NIEUWSBRIEF
Schrijf je hier in voor onze nieuwsbrief.
