Binnenkijken in een sprookjesachtig Frans kasteel
Cyril de Commarque erfde het kasteel dat al meer dan acht eeuwen familiebezit is. Hij maakte er een levend kunstwerk van.
Als een sprookje rijst Chateau de la Bourlie met zijn ronde en vierkante torens, klassieke kalkzandstenen gevel, eigen kapel en een binnenplaats met citroenbomen en rozen op uit de bossen van de rijke Franse regio Périgord Noir. De realiteit is minder sprookjesachtig: ‘Toen ik hier als kind kwam, viel de regen door de gaten in het dak, de muren waren aan het afbrokkelen en sommige vloeren waren door brand verwoest. Geen enkele verzekeraar wilde er iets mee te maken hebben’, vertelt kunstenaar Cyril de Commarque, de huidige eigenaar van Chateau de la Bourlie. In 2000 nam hij het kasteel over van zijn ouders, Godefroy en Véra, markies en markiezin de Commarque, die drie jaar daarvoor naar het kleinere huis op het landgoed waren verhuisd.
Familie-erfgoed
Met die erfenis kreeg Cyril de Commarque de verantwoordelijkheid om de toekomst van het kasteel veilig te stellen. Geen gemakkelijk taak in de eenentwintigste eeuw. Het kasteel is altijd door de familie bewoond geweest en in de acht eeuwen van zijn bestaan nooit verkocht, maar wel getransformeerd. Het had meer nodig dan een eenvoudige restauratie. De balken waren aangetast door termieten, waterleidingen en daken lekten en het elektriciteitsnet was in verval. Om het kasteel ooit te kunnen overdragen aan een toekomstige generatie – in dit geval zijn dochter Oro – moest het niet alleen grondig worden gerenoveerd, maar ook geschikt worden gemaakt voor verdere exploitatie, waarmee de kosten voor de renovatie en het toekomstige onderhoud konden worden gedekt.
Gelukkig waren Cyrils ouders al in de jaren zestig begonnen met het exploiteren van het kasteel als bed and breakfast en staat het kasteel in een regiodie geliefd is bij toeristen. De omliggende markten verkopen foie gras, truffels, kaas, noten, fruit en heerlijke groenten en in de directe omgeving liggen enkele prehistorische grotten. ‘Ik ben opgegroeid met gasten aan de ontbijttafel’, zegt Cyril. ‘Voor mijn gezin is het delen van ons huis onderdeel van het leven.’
Ruimtes als theaterdecor
Voor de renovatie schakelde Cyril de hulp in van architecten Cristiano Benzoni en zijn vrouw Sophie Thuillier van bureau Rev in Parijs. Zij deelden de visie van de eigenaar, die geen nostalgische visioenen had, maar een nieuw project wilde realiseren met respect voor het oude. ‘Keer terug naar de oude volumes, breek oude scheidingswanden en valse plafonds uit de negentiende eeuw af en creëer ruimtes als een theaterset waarin de meubels en accessoires vergankelijk en verwisselbaar zijn, maar de ruimte als decor intact blijft’, was zijn opdracht.
Tegelijkertijd werd er veel aandacht besteed aan ecologie. Het houtwerk is afkomstig van bomen van het landgoed, de ketel werkt op landbouwafval en het water, afkomstig uit een bron, wordt gerecycled voor het besproeien van de tuin met maar liefst 260 soorten Engelse rozen, aangelegd door Cyrils moeder Véra. Vanzelfsprekend is er ook een biologische moestuin waarmee het gezin en de gasten worden gevoed.
Heel veel kleur
Hoewel het kasteel al sinds de middeleeuwen een oneindig project is, is het resultaat van de laatste inspanningen op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. De middeleeuwse keuken waar het ontbijt wordt genuttigd is gekoppeld aan een eigentijdse keuken, het domein van de kok. De hoge plafonds en grote ramen zijn terug en er kwam kleur, veel kleur. Dat laatste is het werk van Cyrils vrouw Ortensia Visconti.
Ortensia is voormalig oorlogsverslaggever en schrijver, nicht van de beroemde film- en theaterregisseur Luchino Visconti en dochter van interieurontwerper Patricia Ruspoli. Zij mengde herinneringen en meubelen uit de Visconti-familie met die van de Commarque-geschiedenis en Cyrils kunstwerken, zoals de limoengroene bomen in de woonkamer die zijn geïnspireerd door Japanse Sakura-kersenbomen die zijn geplaatst op spiegels. De slaapkamers hebben allemaal een verschillend kleurenpalet gekregen. Een bonte mix van pauwgroen, Yves Klein-blauw en sexy goud- en lakwerk.
Het mooie is dat al die ruimtes ter beschikking staan van de gasten die er verblijven. Ook zij kunnen slapen in het felblauwe hemelbed met een baldakijn van camouflagenet dat Cyril ontwierp en het oude familiezilver en porselein worden dagelijks op de tafel gezet. ‘We bieden geen neokasteel vol objecten die niet aangeraakt mogen worden’, zegt hij. ‘Alles wat wij gebruiken, gebruiken de gasten ook. Wat heeft het voor zin om je huis te delen als je het hart ervan niet openstelt?’
