Middeleeuws appartemen met uitzicht op de Arno-rivier in Florence
Een stoffige, donkere opslagplaats volgepropt met oude kunstwerken, dat was het appartement aan de Arno-rivier in Florence decennialang. Maar toen Francesca Dari een van de luiken opende, wist ze dat ze haar droomhuis gevonden had.
Jarenlang woonden Francesca Dari en haar man net buiten Florence, in de buurt van Fiesole. ‘We zijn Bolognesi en zijn hier in verband met het werk van mijn man naartoe gekomen. Hoewel ik het lange tijd heerlijk vond, zo net buiten de stad, begon het na een tijdje te knagen. Het was een mooi huis, maar het keek nergens op uit, terwijl dat voor mij juist zo belangrijk is. Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee en besloot ik op zoek te gaan naar een huis dat een mooi uitzicht had.’
Aan de Arno
Het werd een eindeloze queeste, waarbij Francesca zoveel lelijks zag dat ze bijna besloot de handdoek in de ring te gooien en genoegen te nemen met haar eigen huis. Tot ze op een dag door de makelaar werd meegenomen naar een middeleeuws pand aan de Arno, de rivier die dwars door Florence stroomt en het kloppend hart van de stad vormt. ‘Ik was verbaasd dat er überhaupt nog iets aan de Arno te koop stond. Over het algemeen zijn het hotels en dure winkels die hier hun deuren openen, maar blijkbaar was dit appartement aan ieders aandacht ontsnapt. Ongelooflijk, want het had niet op een mooier punt kunnen liggen.’
Eenmaal binnen werd haar gevoel van euforie echter wat minder. ‘Het huis had decennialang gediend als opslagplaats van een inmiddels hoogbejaarde kunstverzamelaar. En niet zomaar een kunstverzamelaar: een kunstverzamelaar met een ongekend grote collectie aan renaissance-schilderijen, wandtapijten, bijzondere objecten en museumwaardige prenten. Te veel bijna om tijdens één mensenleven te verzamelen. Alle kamers waren tot aan de nok toe volgepropt en het was er zo donker, rommelig en stoffig, dat het moeilijk was om erdoorheen te kijken.’
Roestige luiken
Maar Francesca wist een van de oude, roestige luiken open te wrikken zodat ze door een kiertje naar buiten kon gluren. Wat ze daar zag deed haar alle chaos om zich heen vergeten. ‘Ik kon mijn ogen niet geloven. Het appartement ligt op de tweede verdieping, dus de straat is volledig aan het zicht onttrokken. Het enige wat je ziet is de stromende rivier met daarachter een prachtig Toscaans heuvellandschap, de Ponte alle Grazie-brug, de schitterende tuin van de Villa Bardini en de toren van San Niccolò. Een soort schilderij, maar dan in het echt. Hoe extreem donker en chaotisch het binnen ook was, vanaf dat moment was het overduidelijk voor me: ik had mijn droomhuis gevonden.’
Francesca en haar man deden een bod dat geaccepteerd werd, en al snel werd begonnen met het leeghalen van de opslagplaats. Maandenlang kwamen Christie’s en Sotheby’s langs om alle kunstwerken te taxeren, met aandacht in te pakken en naar buiten te dragen. En beetje bij beetje begon de vorm van het huis, met steeds legere kamers, zichtbaar te worden. ‘De indeling was eigenlijk prima, dus structureel hoefde er weinig te veranderen. Maar om er een gezellige, “lichte” woning van te maken, had ik absoluut hulp nodig. Ik ben dol op design en ben al mijn leven lang gepassioneerd als het gaat om de inrichting van mijn huizen, een karaktertrekje dat ik van mijn moeder geërfd heb. Zij was ook altijd bezig met het verzamelen van mooie meubels en objecten en veel van wat hier nu staat komt van haar. Desalniettemin voelde ik de behoefte aan een sparringpartner, iemand die mijn ideeën technisch kon uitwerken en met me mee kon meedenken. Dat kan maar één persoon zijn: Sabrina Bignami, architecte van het succesvolle bureau B-Arch en een goede vriendin met wie ik de passie voor design en architectuur deel. Met haar struin ik alle vintage markten in Italië af.’
Keukenontwerp
Ook Sabrina was overrompeld door de potentie van het driehonderdvijftig vierkante meter tellende appartement met zijn hoge plafonds, middeleeuwse haard en balkons aan de waterkant. Francesca: ‘Het prettige van samenwerken met iemand die jouw visie deelt, is dat je niets hoeft uit te leggen. We waren het er allebei over eens dat de wanden en deuren in een lichte tint geverfd moesten worden en toen ik tegen Sabrina zei dat ik een open keuken wilde die niet direct op een open keuken leek en waarbij alles laag gehouden werd, wist ze precies wat ik bedoelde. Sterker nog, ze wilde hetzelfde aan mij voorstellen.’ Bignami ontwierp twee lage keukenmeubelen met ronde hoeken in zachtblauw Corian, één tegen elke wand. In het midden plaatste Francesca een antieke tafel – ‘ooit de werktafel van een kleermaker’ – en liet daar simpelweg een kookplaat op monteren. ‘Als je nu in de eetkamer zit en richting de keuken kijkt, heb je niet het gevoel dat je naar een functionele ruimte kijkt. Het is gewoon een mooie kamer, met prachtige vintage Murano-lampen en doorlopend parket. Pas als je beter kijkt, zie je dat er onder het werkblad pannen en potten staan.’
Willy Rizzo
De zitkamer in het voorgedeelte van het huis, aan de kant van de ramen met uitzicht op de rivier, kreeg twee door Sabrina ontworpen banken en een Willy Rizzo bar-tafeltje. ‘Ik ben een groot fan van Willy Rizzo, een Italiaanse fotograaf en designer die in de jaren vijftig en zestig veel prachtige werken maakte, en vind de combinatie met de antieke hanglamp van Murano-glas, die men heeft laten hangen omdat het te ingewikkeld was om hem te demonteren, geweldig.’ Maar hoe mooi de inrichting van het huis ook is, niets overtreft de schoonheid van het spectaculaire panorama dat zich elke dag voor Francesca’s ogen uitstrekt. ‘Het is iedere dag, zelfs ieder uur van de dag anders. Het stromende water, de zonsondergang, het groen van de heuvels, de kerktoren op de achtergrond... Ik word er nog elke dag euforisch van.’
RESIDENCE NIEUWSBRIEF
Schrijf je hier in voor onze nieuwsbrief.
