Waan jezelf helemaal in de 18e eeuw in dit hotel

Heb jij altijd al in de tijd van Lodewijk XIV willen leven? Dat kan, boek nu je kamer in Le Grand Contrôle. Logeer in een vleugel van Lodewijks achttiende-eeuwse paleis.

Het ultra exclusieve hotel in Versailles, gelegen in een vleugel van Lodewijks achttiende-eeuwse paleis. Net als in de tijd van de drie Lodewijken die er resideerde is het alleen plek voor de 0,1 procent. Wij gasten zijn spelers in een toneelstuk vol met butlers, lakeien, koning, chefs, narren en hovelingen.

Le Grand Contrôle
À boire pour le roi!’, schalt de ober door de eetzaal. Hoewel, ober - meer een lakei in livrei, gouden pandjas, kuitbroek, witte kniekousen, kanten kraag. Hij stampt met een staf op de grond om zijn leus te benadrukken. Hulplakeien schieten van alle kanten toe met wijn, de kristallen goblets weerkaatsen het kaarslicht. Want dat is al wat Lodewijk XIV had, dus ook wij hebben geen elektrisch licht aan tafel. Welkom in Le Grand Contrôle. Het telt slechts 14 suites, is van buiten niet als hotel te herkennen (‘U weet van ons bestaan, of u weet het niet’, zegt de portier ter uitleg) en ontvangt de 28 gasten (maximale bezetting) met een personeelsbestand van 100 man en vouw. Als u wilt weten wat het kost kunt u het niet betalen, zoals de bekende quote luidt, maar begin te denken bij 1700 euro voor een instapkamer tot vijf cijfers voor de grootste suites. In een van die - La Suite Madame de Staël - logeer ik. À Raison de 8500 euro. Dan heb je ook wat: twee slaapkamers, twee badkamers - vue: tuinen van Versailles vanuit bad - zitkamer, eetkamer, hal, tussenhal, en alles van onder tot boven behangen met bloemen, Franse lelies en gordijnen die naadloos overgaan in hetzelfde patroon. Het is groot en alles ligt ver uit elkaar. Voor wie even wil rusten, staan overal in de lange gang achttiende-eeuwse chaises longue paraat. 

Op alle tafeltjes staan welkomstfriandises, zoute knabbels en ijsemmers met wijn en champagne. Wie onderop de gouden theekopjes kijkt, leest Décor Louis XV Ancienne Manifacture Royale. Werkelijk niets is hier niet koninklijk. Ik eet mijn laatste hapje aspic de homard bleu et herbes iodées savoureer met een slokje Dom Pérignon 2012. Men schaaft witte truffel uit Alba over mijn oeuf au caviar. Dan komt de koning binnen. Hij declameert dat hij zojuist is teruggekeerd van de jacht en wuift een gehandschoende hand, waarop een leger lakeien het hoofdgerecht serveert. Wij gasten zijn spelers in een toneelstuk. We doen graag mee. ‘Nous sommes tous Louis XIV.’ LE ROI EST MORT. In de eetzaal heeft de koning plaatsgemaakt voor een nar die ons aan tafel onderhoudt met goocheltrucs, al valt er ook zonder hem genoeg te beleven. Drie Michelinsterrenchef Alain Ducasse - partner in het hotel - bereidde turbot au naturel, poulards aux jus, fi gues et feuille de fi guier avec fromage frais légèrement fouetté, gang na gang, heerlijkheid na heerlijkheid. Voor het diner kregen we na sluitingstijd voor het publiek in de valavond een privérondleiding door het paleis. Alleen kuieren door Marie Antoinettes boudoirs - zelfs diegene die voor het publiek überhaupt nooit toegankelijk zijn - en tout seul dwalen door la Galerie des Glaces, de schier eindeloos lijkende Spiegelzaal. We scheurden in een elektrisch golfkarretje door de door jan en allemaal verlaten paleistuinen en voelden ons king of the world. In de ochtend na het ontbijt wacht ons wederom een privébezoek, dan aan Le Petit Trianon. Zelfs Lodewijk XIV heeft zijn eigen paleis nooit zo stil beleefd als wij, omringd als hij was door honderden hovelingen, van opstaan tot naar bed gaan. Mijn butler helpt mij ook bij alles, maar aan- en uitkleden mag ik gelukkig zelf doen. ‘Le roi est mort. Vive le roi (moi)’. Hoeveel de renovatie van het hotel heeft gekost, wordt niet medegedeeld. Maar dat het om een fabuleus bedrag moet gaan is evident - toen men eraan begon was dit voormalig domicile van onder andere Madame de Staël uit 1681 een verwaarloosde puinhoop. Voor de inrichting struinde men jarenlang grote veilinghuizen overal ter wereld af teneinde ruim 900 unieke meubels uit de achttiende eeuw te kopen, bij voorkeur die ook daadwerkelijk toen in het paleis hebben gestaan. Ik manoeuvreer dan ook in alle voorzichtigheid door het hotel, bang om iets te breken. ‘A billion dollars doesn’t buy what it used to’, grapt een gast in Le Grand Contrôle, terwijl we in een colonne van drie geblindeerde limo’s door de verlaten tuinen van Le Nôtre in de vroege ochtendstond naar het Petit Trianon worden gereden. Ik weet niet precies wat hij ermee bedoelt, maar het klinkt als de juiste spreuk op het juiste moment, alsof het precies de lading dekt van wat zich momenteel in de lichtstad afspeelt. Rijkdom. Grandeur. 

Tekst: Ivo Weyel

Residence kan commissie verdienen met links op deze pagina, uiteraard selecteren wij alleen producten die wij zelf ook fantastisch vinden. Lees hier hoe dat werkt.